Abstract
Objectives: We evaluated eight-year results of total hip arthroplasty in patients with osteoarthritis secondary to developmental dysplasia of the hip (DDH).\nMethods: Total hip arthroplasty was performed in 31 hips of 29 patients (25 females, 4 males; mean age 54 years; range 35 to 78 years) with osteoarthritis secondary to DDH. According to the classification by Hartofilakidis et al., there were 13 type 1 hips, 13 type 2 hips, and five type 3 hips. The acetabular component was placed in the true acetabulum in all the hips. Hybrid and uncemented prostheses were used in six hips and 25 hips, respectively. Eight patients with severe acetabular deficiency required augmentation with an autogenous bone graft. Soft-tissue releases were performed in seven hips. Femoral shortening osteotomy was performed for high hip dislocations. All the patients were evaluated using the Merle d’Aubigne and Harris hip scores. The mean follow-up period was eight years (range 1 to 10 years).\nResults: According to the postoperative Merle d’Aubigne and Harris hip scores, the results were excellent in eight hips (25.8%), good in 17 hips (54.8%), fair in five hips (16.1%), and poor in one hip (3.2%). The mean length discrepancy between the two extremities was 1.7 cm (range 0.5 to 2.5 cm). Complications included nonunion of the acetabular graft in one patient and superficial wound infection in two patients. Neurologic complications did not occur. Three patients required revision for loosening of the acetabular (n=2) or femoral (n=1) components. \nConclusion: Successful results can be obtained with good planning and proper surgical procedures in the treatment of osteoarthritis secondary to DDH.
Özet
Amaç: Gelişimsel kalça displazisi ya da ağır displazi zemininde gelişen osteoartritli hastalarda total kalça artroplastisinin ortalama sekiz yıllık sonuçları değerlendirildi.\nÇalışma planı: Gelişimsel kalça displazisine bağlı osteoartriti olan 29 hastanın (25 kadın, 4 erkek; ort. yaş 54; dağılım 35-78) 31 kalçasına total kalça artroplastisi uygulandı. Hartofilakidis ve ark.nın sınıflamasına göre, 13 kalça tip 1, 13 kalça tip 2, beş kalça tip 3 olarak değerlendirildi. Bütün olgularda asetabuler komponent gerçek asetabuluma yerleştirildi. Altı kalçada hibrid, 25 kalçada çimentosuz protez uygulandı. Asetabuler yetmezliği olan sekiz olguda otojen kemik grefti ile destekleme yapıldı. Yedi olguda yumuşak doku gevşetmeleri uygulandı. Yüksek kalça çıkıklarında femoral kısaltma osteotomisi uygulandı. Hastalar Merle d’Aubigne ve Harris kalça skorları ile değerlendirildi. Ortalama takip süresi sekiz yıldı (dağılım 1-10 yıl).\nSonuçlar: Ameliyat öncesi ve sonrası Merle d’Aubigne ve Harris kalça skorları karşılaştırıldığında, sonuçlar sekiz kalçada (%25.8) çok iyi, 17’sinde (%54.8) iyi, beşinde (%16.1) orta, birinde (%3.2) kötü bulundu. Ekstremiteler arası boy farkı ortalama 1.7 cm (dağılım 0.5-2.5 cm) idi. Komplikasyon olarak bir olguda greftin kaynamaması, iki olguda da yüzeysel yara enfeksiyonu görüldü. Hiçbir hastada nörolojik komplikasyon gelişmedi. Takiplerde iki olguda asetabuler komponentte, bir olguda femoral komponentte gevşeme görüldü. Bu olgulara revizyon uygulandı.\nÇıkarımlar: Gelişimsel kalça displazisine bağlı osteoartritte iyi planlama ve uygun ameliyat ile iyi sonuçlar elde edilebilir.